Είναι το ψέμα...

Θα θυμάμαι τα ηλιόλουστα απογεύματα

που δεν περπατήσαμε στα μονοπάτια

της παλιάς αγοράς.

Κι όλα τα κελαηδίσματα που έγιναν

ένας εφιάλτης της συνείδησης.

Όλα τα όνειρα έτρεξαν μακριά σε άλλους

κόσμους, παραμυθένιους  που δεν υπάρχουν

ή που είναι ότι πιο αληθινό έχει ποτέ υπάρξει.

Πότε δεν θα ξεχάσω αυτά που ένιωσα εκείνη τη χρονιά,

αλλά θα προσπαθήσω να ξεχάσω όλες τις στιγμές

που μου έλειπες και η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα...

Δεν μπορώ να περιγράψω άλλο...

Γιατί ήταν όλα τόσο έντονα…

που στο τέλος ξέχασα από που μπήκα και που μπήκα.

Και τώρα είναι δύσκολο να βρω την έξοδο.

Κουράστηκα εδώ. Μα εκεί δεν έρχομαι.

Δεν θέλω να σε δω. Δεν θέλω να σ’ ακούσω.

Μα αν μάθεις ποτέ τι θέλεις κι αν καταλάβεις

πόσο πολύ σε ήθελα, θα πνιγείς στα δάκρυα

κι εγώ δεν ξέρω πόσο μακριά θα χω πετάξει

για να έρθω να σε σώσω.

Έστω κι αν εσύ με βύθισες,

εγώ θα άπλωνα  το χέρι μου να σε βοηθήσω.

Μήπως τώρα καταλαβαίνεις τι ήταν αυτό

που σε έφερε κοντά μου και σε πήρε μακριά μου.

Είναι το ψέμα της ζήσης, αυτό που μας εμπαίζει

κάθε μέρα σχεδόν κι εμείς εκεί, να περιμένουμε!

~Άγγελος Μητσόπουλος