Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Είναι το ψέμα...


Θα θυμάμαι τα ηλιόλουστα απογεύματα
που δεν περπατήσαμε στα μονοπάτια
της παλιάς αγοράς.
Κι όλα τα κελαηδίσματα που έγιναν
ένας εφιάλτης της συνείδησης.
Όλα τα όνειρα έτρεξαν μακριά σε άλλους
κόσμους, παραμυθένιους  που δεν υπάρχουν
ή που είναι ότι πιο αληθινό έχει ποτέ υπάρξει.

Πότε δεν θα ξεχάσω αυτά που ένιωσα εκείνη τη χρονιά,
αλλά θα προσπαθήσω να ξεχάσω όλες τις στιγμές
που μου έλειπες και η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα...
Δεν μπορώ να περιγράψω άλλο...
Γιατί ήταν όλα τόσο έντονα…
που στο τέλος ξέχασα από που μπήκα και που μπήκα.