Πόση ώρα
μπορείς να περπατήσεις στο μονοπάτι
της μοναχικότητας;
Μετράω το
χρόνο με τα σύννεφα και με το πόσες φορές
επιτρέπουν στον ήλιο να με φωτίσει.
Έρχονται σκέψεις και λέξεις στο μυαλό,
που δε μ αφήνουν να ησυχάσω.
Δεν προλαβαίνω
να αποτυπώσω στο χαρτί όσα περνάνε από
τη σκέψη μου.
Είναι ώρα
αιχμής, γίνεται πανικός στο μυαλό μου,
κάποιες λέξεις έχουν χάσει το νόημά
τους. Αν τις ακούς από ανθρώπους που δεν
τις έχουν νιώσει…
Να μία. Θεός.
Και δεν μιλάω για θρησκεία.
Έχουμε κάνει
θεό το χρήμα. Ναι, είναι ένα μέσο, αλλά
όχι να καθορίζει τη ζωή και τα συναισθήματά
μας. Και το αυτοκίνητο μέσο είναι
–μεταφορικό- αλλά μπορείς να κινηθείς
και με τα πόδια. Πιο αργά, σίγουρα. Αλλά
γιατί να βιαστείς; Όποιος βιάζεται
σκοντάφτει δεν λένε…. Έρχονται στιγμές
που οι παροιμίες γίνονται πραγματικότητα
και τότε είναι που λες «κάποιος μου
κάνει πλάκα». Αλλά δεν έχεις καταλάβει
πως εσύ κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Ποιος νοιάζεται
αν εσύ σήμερα, εδώ που είσαι, πονάς;
Τι σημασία
θα έχει αυτό μετά από 50 χρόνια;
Θα ξεχαστούν
όλα αυτά και θα γίνουν πάλι τα ίδια λάθη.
Πάλι η αλήθεια θα χαθεί σκαρώνοντας ένα
νεοφανή ψέμα. Ίσως μείνουν κάποια βιβλία
να θυμίζουν σε κάποιους πως πέρασες κι
εσύ από το ταξίδι που λέγεται ζωή.
Ήρθαμε στη
ζωή σαν επισκέπτες και κάποια στιγμή
θα φύγουμε. Αλλά το εισιτήριο το έχουμε,
το κρατάμε, ποιο είναι άραγε;
Μπορεί να
κοιτάμε το ίδιο βουνό, αλλά να βλέπουμε
διαφορετικά πράγματα. Εσύ βλέπεις χώμα
και δέντρα. Εγώ βλέπω ποιήματα στα φύλλα
και στίχους στις κορυφές. Κάποιες φορές
απλά κοιτάς με τα μάτια για να ξεφύγεις
από περαιτέρω εξηγήσεις και δεν βλέπεις
με την ψυχή σου την ουσία.
Τίποτα δεν
αλλάζει αν δεν κινηθείς, αν δεν επιμείνεις,
αν δεν φωνάξεις.
Αναζητάς
νέες ασχολίες, νέους τίτλους –σε βιβλία
και τραγούδια-, νέα πρόσωπα, νέες ιδέες.
Συνέχισε να λύνεις απορίες, μέσα στις
πορείες της ζωής που εσύ χαράζεις. Καλή
αρχή λοιπόν σε όσους δεν έχουν ξεκινήσει
ακόμη να ζουν και σ αυτούς που άφησαν
στη μέση το όνειρό τους.
-'Αγγελος Μητσόπουλος-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου