Ο δρόμος μου

Μοναδικές στιγμές.

Για λίγες ώρες σε παλιούς, γνώριμους δρόμους.

Να περνάει το λεωφορείο με τον αριθμό 15.

Να προσπαθείς να ακούσεις τις φωνές,

όλων αυτών που δεν πρόλαβες να συνηθίσεις.

Όλα μοιάζουν τόσο ίδια μα συγχρόνως τόσο ξένα.

Μέχρι και το παλιό γαλάζιο αυτοκίνητο… εκεί.

Εκεί και το παντοπωλείο.

Αυτός είναι ο δρόμος μου. Έζησα για λίγο. Ένιωσα πολλά.

Πλέον χάθηκαν… σαν τα πουλιά που αποδημούν.

Αυτή είναι η πόλη μου. Που πάντα θα με περιμένει.

Και που ποτέ δεν θα ξεχάσω.

Κατηφορίζοντας, νιώθω αυτό το  σφίξιμο στην καρδιά.

Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να χαμογελάσω

και να φωνάξω δυνατά…

«η ζωή είναι τέλεια και οι στιγμές της είμαστε εμείς».

Τελικά επιλέγω το δεύτερο.

Και νιώθω να μου χαμογελούν,

οι παλιοί περαστικοί μου φίλοι.

~ Άγγελος Μητσόπουλος